migren

bir türlü anlaşamadığım bir uzuv adeta, bu bana.
canı istediği zaman ağrıyacak; biraz susuz, biraz uykusuz kalınca beden, o hemen vızıldayacak...
en kötüsü de, evdeki kaynaklarla kendisini yatıştıramadığımda, beni "namerde muhtaç edecek" bir kalleştir ayrıca.
aile saydığım, samimiyetime inanmasından başka bir şey istemediğim insanların karşısında cüceleştiren, onları bana yalan söylemeye yönelten bir asalak.
ama sanırım en iyi de dost!
suratıma şamar gibi inen acı diliyle, bana gerçekleri daha net telaffuz edecek başka bir araç görmedim...

en ihtiyaç duyduğum insana dün akşam ve gece boyunca telefonla ulaşamadım.
23.30'daki denememde telefonu kardeşi açınca, telefonunu evinde unutmuş olduğu gerçeği ile bütünleştim.
sonra düşündüm: bütün gün okulda olacaktı ve sonrasında da dört saatlik bir kayda girecekti. mis!
akşam 6-6.30 gibi sezmeye başladığım migren 22.30 gibi şiddetini artırdı.
genelde yarım doz advil onu dayanılır hale getiriyor.
gel gör ki, evde sadece asprin vardı. onu alıversem, kan sulanır ve ağrım 300 beygir gücüne erişirdi.

evde yalnızken, böyle saçma sapan bir ağrı yüzünden paniğe kapıldığımda, kendime olan saygım yerle yeksan oluyor. öylesine baskın bir 'muhtaç olma' yaşıyorum ki etrafımdakilerden yardım isteyememe ve bir yandan da yardıma deli gibi ihtiyacım oluşu birbirine karışıyor.
bana gecenin o saatinde -makul düşününce- yardım edebilecek çok az insan var.
beni o şekilde gördüğünde utanıp sıkılmayacağım insanları düşününce hele, sayı daha da azalıyor.
arayarak yardım istemek hiç benim kalemim bir hareket olamadı.
oldurmaya çalışınca da anlaşılan, yüzümüze gözümüze bulaştırıyoruz.

curls'e ulaşamamak, beni utanarak diğer seçeneğe yönlendirdi.
diğer seçenek "ha, öyle mi? ama ben karşıdayım." dedi en hıyar ses tonu ile.
"rahatsız ettik" herhalde diye düşünüp, daha da kötü hissederek telefonu kapattım.
bu arada, ne hikmetse, kendisinin bana yalan söylediğini düşünüyorum.
bence karşıda falan değildi. çünkü bu bana ilk yalan söyleyişi değildi.
beni kafasındaki insanlarla karıştırıyor hala. onu da bir öğrenemedik!

tam da o esnada, migren bana acı diliyle şunları öğütledi:

"artık o insanı işlerine karıştırma. gebersen de karıştırma. çünkü o, çoktan geberdi.
bırak, ait olduğu yerde, toprağın altında kalsın.
tanrısal göklerden ineli çok olmuştu. bırak artık o ölünün saçını, kulağını, burnunu, kolunu çekiştirmeyi!
aile mensuplarından çok uzak bir yere gömdün onu. mezarını kazıp durma!"

acı ama gerçek. net.
bir ölünün yeniden ölüşü ve bir canlının yeniden dirilişi böylece gerçekleşti.

curls, gece 1'e doğru bana ulaşmayı başardı.
elinde elma ve advil ile kapımı çaldığında ağrım sevinçten hafiflemişti bile.
aile olmak böyle bir şey.
itin götüne girmiş gibi hissetsen de saçını okşayabilen birinin var oluşu, şimdiye kadar yaşadıklarımı siler, geçer ve sonunda kumun altına gömebilir bile.


not:
bu yazı, kadıköy sokaklarında edindikleri, kurdukları ve yaşattıklarını sandıkları arkadaşlık, aile ve pseudo-samimi ilişkileri ile zekalarını, bedenlerini ve yaşlarını heba eden bir takım yaratıkların, kendilerini ait hissettikleri çöplükte çürümelerini temenni eder bir hissiyat ile yazılmış ve ta kendilerine ithaf edilmiştir.