kapkaranlık boğazından içeri

attığın taşları ve çiçekleri,

ne varsa yutan bir kuyu var.

elini kolunu bağlayan bu sessizlikte

çıt çıkarmaya korkar hale sokan,

seni sana çarpıp, hücrelerine bölen.

avaz avaz bağırsan da

ne gülücüğün geliyor geri,
ne rengin.