başkasına değil, kendine emek verebiliyorsan, en güzel, en özel insansın. bazı insanlar var, tanıdığım; hiç öyle bir çabası olmamasına rağmen, doğası gereği özel olabilen. 

nasıl olursa, ne yaparsa yapsın kendine saygı gösteren ve seven. doğrusu ve yanlışıyla kendini tartılara koyabilen, üşenmeyip mesafe katedebilen, sevdiğine, istediğine ulaşabilen, dokunabilen. eksiği, fazlası düşünülmeden, olduğu gibi çok güzel olan insanlar var. 

onlardan öğreneceğim çok şey var...

daha önceleri içime işleyen tecrübeler üzerinde düşünür, sonraki hamlemi yapar ve olayı kelimelere dökmezdim. belki artık sakınca görmemem gereken yaşa gelmişimdir!

işte o çok özel, bir elin beş parmağını geçmez arkadaşlarımı dünyalara değişmem. kalabalıkla hiç içim olmadı, olmaz da. partiler, listeler dolusu insan benim kalemim değil. denedim, baktım olmuyor.  

ben kendi dünyamda, kendi bahçemde, az sayıda öz aile mensuplarımla çok mutluyum.

istanbul değişik bir yer.

varoluş döngüsü ve birincil kimyasını en uç noktalarda yaşayabildiğim yegane yer.

neler aldı, neler verdiyse hepsini sırasıyla kabul ettim. artık bazı şeyleri iade etmenin, bazı şeyleri saklamanın hesabını birilerine vermeyeceğim.

tüm sevdiğim insanlar,

tüm sevdiğim ama güvenemediğim insanlar,

sevmediğim ve güvenmediğim insanlar,

sevdiğim ve de güvendiğim insanlar...

iyi ki varsınız. biriniz olmasa, diğerinin değerini tam anlamıyla ifade edemezdi belki de zihnim.

bazılarınız var ki, annemi hatırlatır bir burun sızısıyla seviyorum.

"istanbul'u çekilir ve sevilir kılan ailem onlar." diye düşünüyorum..