rüyalarımın içinde bile ne komik bir insanım ki, konuşamadığım, iletişime geçemediğim insanlara telefon ediyorum. bunlar görüşemediğim arkadaşlarım olabilir, ölüler kulübü mensupları olabilir, çok eskiden çok aşık olduğum ama uçup gitmiş biri olabilir...
en sevdiğim de telefonun çalması, çalması, çalması... ve artık neredeyse kapanacakken açılması. hep öyle oluyor.
"gülay kolye?" diye açıldı telefon
("bu, şifreli bir 'anladım ben kim olduğunu, naber?' demek herhalde" diye düşünüp)
"çok özledim, nerelerdesin?" dedim
"ben de sesini duymak için aramıştım" dedi.
"hayır sen aramadın, ben aradım şimdi."
gülüşmeler...
sonra uyanmak...
çocuğu mu oldu acaba?
(öyle beklenmedik, abes bir şeye yorar ya insanlar.. : )
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder