öyle bir şey oldu ki,
kafamda her şey yerli yerine oturdu.
yerlerini, statülerini karıştırdıklarım, olmaları gereken yerlerini buldular.
annem yine annem oldu. onun yerine herhangi birini koymak, koyduğumu sanmak yok artık.
insanların birbirlerine her zaman yapay saygılar ve sevgiler duyduklarına olan inancım katlandı, bu kötü oldu ama
hala dünyada sevmeye değer ve sevmek istediğim insanlar var.
bundan sonra onlara yönelmek gerek.
hala içimde biraz olsun enerji var neyse ki.
artık kendi ormanımda özgürce dolaşmamak için hiçbir sebebim yok.
önce çok kızdım.
"bu ne ucuzluk?" "bu nasıl bir komedya?" dedim..
şaşırdım, üzüldüm, kırıldım, kızdım.
(tanju baba kıvamına geldim yani)
kötü gibi görünse de, olay; bana çok iyi bir şey gösterdi.
birbirimiz için şekilden şekle girmişiz. kaybolmuşuz.
gerek yokmuş...
hepimiz en nihayetinde olduğumuz kişiye geri dönüyormuşuz.
the dissociatives'in horror with eyeballs parçasının açılış cümlesi olan
"all of this time on my hands, so far has gone to feeding my animals" cümlesi ne demek istiyor acaba diye yıllardır kafamı kurcalıyorum, kurcalıyorum..
daha yeni buldum.
süpermiş.
herkes hak ettiğini buluyor bu hayatta!
foreshadowing rules!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder