i turn on the tv and i see a young girl and a boy kiss under the pouring rain and the boy tells her about how she taught him to love and to be loved.
they kiss again.
it's also too cold so they take a cab to go home but 2 minutes later, the cab gets hit by a car.
as you might expect (or not), the boy cannot survive but the girl does.

she tells her friend "loving him was so easy for me" as she cries her eyes out on the hospital bed.

the movie's called "if only".

when 'the he' is gone and you're left with your rock solid stuff that you have to move around and your just-about-to-explode brain, you wait for another second to kick the past you're trying to leave behind while you're also dying to keep the good old rosy picture with every detail. neither works. "stay in limbo, buddy!"

falan filan..

sevmek çok kolay evet. özellikle de sevmeyi çok istediğiniz bir anda, sevmeyi çok isteyebileceğiniz bir kişiyi.

"sen, her tutuşta ellerimden kayan su" diye boşuna dememiş hasan uçarsu. ne zaman çok kolay gözükse o işler tam da o anda değişir.
değişti, değişiyor da.
ben sadece henüz tam olarak o suda yelkenimi açabilmiş değilim. açabilecek miyim, bunu "hahaha" ama "zaman gösterecek!"

yelkenliyi yüzdürmeye çalıştığım suların doğru sular olup olmadığını henüz bilmiyorum. bunu öğrenmek bütün bir hayata mı mal oluyor, onu da...

hele ki; dünya, muazzam bir nükleer problemle haşır neşir olmaya hazırlanırken.
şimdi her şey herkese çok 'fantastik' geliyor ama işler pek öyle olacağa benzemiyor.

neyse.

nereden, nereye..

bu da gerekliydi, gerçi.
yapacak bir şey yok.