bazen hiç akmıyor değil mi?
insanlar bazen ne kadar sığ; zekalarının şakalarına boyun eğebiliyorlar..
ve hemen başlıyor yargının mekanizması inceden inceye ağlarını, nefretini örmeye..

çocukken bir arkadaşımla kavga etmiş sonra hemen koşup anneme çocuğu şikayet etmiştim.
annem mutfakta yemek yapıyordu. bana bakmadı bile. "in aşağı, kendin çöz. beni işlerine karıştırma." dedi.
net.
o gün sanırım atacağım adımların en büyüğünü damardan aldım.

'kendi işini kendin yap'

bu şunları getiriyor ama sonra:
1) hesap sorma / verme.
2) yargılanacaksan da, seni ancak seninle aynı daldan düşmüş biri yargılayabilir.
3) ne olursa olsun, dürüst ol.
4) ayrıca; errare humanum... her şey açıklanabilir ama açıkladıkların algılarla sınırlıdır. dert etme.

falan filan.. insan bunları böyle maddeledikçe hem kendine hem de etrafının gemlerini yeterince gevşek bırakmış ve huzur içinde yaşayabileceği bir mekanı örmüş gibi gözüküyor / hissediyor ama o örgü çok sık yırtılıyor, yamalanıyor, açılıyor..

o zaman ne yapmak lazım?
hala sürprizler var, hala üzüntü, beklenmedik şeyler..
hala "hayır" demekte zorlandığım, "evet" demeyi kesinlikle istemediğim şeyler var.
hala klon şart, hala ışınlanma şart, hala babadan kalma adetler şart, şart, şart!
hala 1 kişiye 1000 iş yükleniyor, bölemiyorum.

hala yemek yapmak zorundayım, beslenmek, kendime iyi bakmak.. vücudum bozulunca çünkü biliyorum ki en az 3 gün kaybedeceğim, şeyler yürümeyecek, kendimi yarım-insan gibi hissedeceğim.

insanlar bu yüzden evleniyor olabilir mi?
peki ya çocuk?

"ben o kadar çocuğu bana hizmet etsinler diye doğurdum" buyurmuş anneannem göğe kadar haklı mıydı acaba?
çocuklar makina mıydı?
ben bir tanesine dönüşmüşken aksini nasıl savunabilirdim?

hala da sevdiğim şeyler / insanlar için tükenmez bir enerjim var.
mutluluk veriyor.

doping... this is what it is..

bazen de

zaman yavaşlıyor..
60 metronom çekiyor, çekiyo o o o or, ç e k i y o r...

enfes oluyor o zaman..

zaman..
tempus

fugit..

mutat..