koşturmaca, sorumluluklar, uykusuzluk, dün ellerimde ölen kedi, erman'ın insanları arayıp durumuyla ilgili haber verişi ve beni hiç aramayışı, (bir kere vardığı gün aradı sağ olsun..)
ailesinin benimle temasa geçmeyişi..
nasıl baş edilir, nasıl yorumlamalı, nasıl algılamalıyım bilemiyorum.

en çok böyle zamanlarda özlüyorum seni. kimsenin senin kadar 'büyük' olamadığını idrak ediyorum. genetik bir bağımız var diye mi böyle, yoksa sen gerçekten 'sen' olmasaydın da ben yine 'sen' ol diye seni mi seçerdim; hatırlıyor musun sana öyle demiştim. gözlerinden yaşlar gelmişti, ben anlamamıştım. daha ufaktım, belki de ondan.

hassas olduğum zaman taarruza geçiyorum, bilincindeyim. çok sert olduğum için mi insanlar yaklaşmıyor? peki neden insanlar bu kadar yumuşak öyleyse? neden kazık kadar yaşlarına rağmen alınıp bozuluyor ve eğilip bükülüyorlar? neden kendilerinden daha genç olanlar hep bir hata, hep bir eksik iş yapmış gibi hissediyor?
ne münasebetle böyle hissettiriyorsunuz bize?

2 alttaki yazıya işaret ediyor bunun sonucu. kendiniz gibi olmayana sırt dönmek, dil uzatmak, küsmek falan filan ve bir takım 0-12 yaş grubu hareketler... (o yaş aralığı bile çok başka kafalarda artık, ya!)

iletişimsizlik gözünü sevmek istediğim bir olgu. facebook'tan her boku yazıp çiziyoruz da telefon açıp birbirimize bir kelime etmeyebiliyoruz. edince de "vay anasını, çok sertsin!", "senden beklemezdik", "biraz abartmıyor musun?" hadi ya?
telefonda ses duyarken 'thumbs up' veya 'thumbs down' butonuna basamıyor olmak, sizi üzen veya düşündüren şeylerden arınmak için kamil'in düğün fotoğraflarına bakamamak kasıyor adamı, değil mi?

üzülmeyin. onu da icat edecekler. iPhone bu yola baş koydu zaten, senelerdir kıçını yırtıyor..