bir çocukluk sancısının
ardından süzülen uyku gibi,
alevden bir at, siyah yeleli
konup durur rüyalara
ne tam vahşi, ne tamamen ehli.
izliyorum, iki göz
nereye düşecek, nereyi yakacak;
biliyorum ki ruhumda mavi,
hüzünlü bir delik açacak.
ve bilmemenin narin eli
okşarken aklımı, tatlı;
buz gibi yanan bu nehir
bizi kim bilir hangi kıyıya vuracak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder