sıkı sıkı ördüğün duvarların ardından
seslendiğini sanıyorsun.
ağzını açsan çıkacak kelimelerin anlamını bilmesine fırsat bile veremeden

saklayıp duruyorsun dişlerini, dudaklarını.

bir dokunsan pıtrak gibi açacak inciler,

uçuşacak tepende milyonlarca beyaz yaprak,

kokusunu duymaya korktuğun bir dünyanın

kiraz ağaçları-

kendine doğru açılan kapılarda durup

öylece bakıyorsun göğe.

serin hava saçlarının arasında,

fısıldıyor.

sen dönüp geriye,
ilkokul sıralarında kaybolmuş silgini arıyorsun.