biraz da canlılardan bahsedelim, değil mi?
evet. sevme alışkanlığımı nispeten geri kazamış sayılırım.. artık biraz daha hisli gibiyim.
bir şeylere hala takoz gibi tepki veriyorum ama mesela geçen hafta komşunun camına sıkışarak ölen hamile kediyi rüyamda görebiliyorum.
demek ki, üzülmüşüm.. (böyle yorumlarsam kendimi daha iyi hissederim diye umarak)
artık uzaktakileri özlemiyorum. farkettim de onlara ölü muamelesi yapmanın bir alemi yok. hayatta olanları artık deliler gibi özlemiyorum. uzakta iseler, bir şekilde iletişim kanalı açıyorum; cevap gelirse ne ala.. gelmezse de "rahvan gitsin" modu..
"what more can i do? what more can i say to you" demiş mr. marley.
bir de tabii, yeni tanıştığım ve sağlam bağlar kurduğum insanlar var ki onlar işte tadı damağımda kalan hislere boğuyorlar beni.. günümü güzelleştirip kendimi harika hissetmemi sağlıyorlar. ne mutlu ki hala böyle muazzam insanlar var dünyada.
müzisyen olmalarına şaşmamalı bir yandan da.
neticede, bu bağlar sağlamlaştıkça daha da sağlıklı olduğumu görüyorum.. göremeyenlere de acil şifalar diliyorum..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder