denizler kıyıya vurdukça; geri kaçar..

bunu yaşıyorum,
bunu anlatmaya çalışıyorum; o ise hala bön bön bana bakıyor.. hiçbir anlam veremeksizin..
beni tam olarak idrak edebilmesi için yaşadıklarımı sırayla yaşamasına gerek olmadan ve dışardan bakabilerek; daha ne yapmalı, ne kadar beklemeli?

bunun korkup geri çekilecek bir şey olmadığı nasıl anlatılmalı?


"seni düşünürüm
anamın kokusu gelir burnuma
dünya güzeli anamın

binmişsin atlıkarıncasına içimdeki bayramın
fırdönersin eteklerinle saçların uçuşur
bir yitirip bir bulurum al al olmuş yüzünü

sebebi ne
seni bir bıçak yarası gibi hatırlamamın
sen böyle uzakken senin sesini duyup
yerimden fırlamamın sebebi ne?

diz çöküp bakarım ellerine
ellerine dokunmak isterim
dokunamam
arkasından camın
ben bir şaşkın seyircisiyim gülüm
alaca karanlığımda oynadığım dramın"

N.H. Ran