Biri Amerika'da biri de Karacaahmet Mezarlığı'nda..
Bana en iyi arkadaşlarımı hatırlatan her şeyle / herkesle hep temas halinde olsam bir şekilde yokluğu unutmam mümkün olabilir mi?
Tamamen unutsam bile hiçbir şeyden tat alamıyor olmamı nasıl yeneceğim?
Hayret ediyorum seneler önceki halime. Nasıl başkalaştım?
Kendime göre daha iyi olurken, etrafıma göre daha kötü nasıl olabildim?
Umrumda mı? Hayır.
Şu an hayatlarının herhangi bir detayından haberdar olmadığım insanların, onları aramadığım, sormadığım, onlarla görüşmediğim için beni işaret parmaklarını havalarda sallayarak suçlamaları, sessiz görüntüler olarak geçiyor gözümün önünden sadece.. Hiç düşünmüyorlar mı aslında onların da hayatımın herhangi bir detayından haberdar olmadıklarını?
Ben, ufak çemberim, çemberin içindekiler ve aldığım 3 kuruşluk haz ile sürdürmekteyim hayatımı. Daha fazlası yok.
Mümkün olan en kısa sürede sektör ve lokasyon değişikliğini de gerçekleştirip sırra kadem basmaktır en büyük hedefim.
Yaşlandıkça başkalaştığımızı idrak edemiyor olmanıza hayret ediyorum, eyyyy en iyi arkadaşlarım!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder